დაბალანსებული სახელმწიფო ბიუჯეტი, რომელშიც შემოსავლები ხარჯებს აჭარბებს და მოქალაქეები კმაყოფილი არიან მთავრობის სოციალური პოლიტიკით, მიუწვდომელი იდეალია. სინამდვილეში, ბიუჯეტის დეფიციტი და სახელმწიფო ვალი ბევრად უფრო ხშირია.
საფრანგეთის ბიუჯეტის დეფიციტი, ე.ი. ხარჯების გადამეტებამ შემოსავალზე, 2012 წლის მაისში შეადგინა 5,325 მილიარდი ევრო, ანუ 5,2%. წინასაარჩევნო კამპანიის დროს ქვეყნის პრეზიდენტმა სოციალისტმა ფრანსუა ოლანდი დაჰპირდა ამ პრობლემის მოგვარებას სოციალური პროგრამების მკაცრი შემცირების გარეშე. გარდა ამისა, მან ისაუბრა საშუალო ფენის მხარდაჭერის და კულტურასა და განათლებაში ინვესტიციის აუცილებლობაზე. შესაბამისად, მას მხოლოდ ერთი გზა ჰქონდა გასავლელი: გადასახადების გაზრდა ქვეყნის უმდიდრესი მოქალაქეების შემოსავალზე.
2012 წლის 19 ივლისს ბიუჯეტის მინისტრმა ჯერომ კაიუზაკმა გამოაცხადა, რომ 2013 წლიდან მოქალაქეები, რომელთა წლიური შემოსავალი 1 მილიონ ევროს აღემატება, გადაიხდიან გადასახადს 75%. ეს ღონისძიება ხელს შეუწყობს შემოსავლის სხვაობის შემცირებას საფრანგეთის უმდიდრეს და უღარიბეს მოქალაქეებს შორის და შეამცირებს სოციალურ დაძაბულობას. გადასახადების გაზრდა არაპოპულარული გადაწყვეტილებაა და მინისტრმა ანუგეშა მდიდარი ფრანგები და ხაზი გაუსვა, რომ ეს დროებითი ღონისძიებაა. იგი შექმნილია 3 წლის განმავლობაში. ამ დროის განმავლობაში ხაზინა მიიღებს დაახლოებით 7 მილიარდ ევროს.
გარდა ამისა, 1.3 მილიონ ევროზე მეტი ქონების მფლობელებს ერთჯერადი გადასახადის გადახდა მოუწევთ. 1, 1 მილიონ ევროს უნდა მოუტანოს მოგების გადასახადის ზრდა და კორპორაციების მიერ გადახდილი დივიდენდები. ხელისუფლება არ გამორიცხავს საშემოსავლო გადასახადის გაზრდის შესაძლებლობას 150 ათასი ევროს შემოსავლის მქონე მოქალაქეებისთვის. ჩვენ უკვე აღარ ვისაუბრებთ იმაზე, ვინც მოგებას იღებენ ქირავნობის ან სხვისი შრომის ექსპლუატაციის გზით, არამედ მაღალანაზღაურებად სპეციალისტებზე - საშუალო ფენის მაღალ ფენაზე.
პესიმისტები თავს არიდებით ენდობიან მთავრობის სიტყვებს, რომ ზრდა დროებითი ღონისძიებაა. მოგეხსენებათ, არაფერია უფრო მუდმივი, ვიდრე დროებითი და პრეზიდენტის მოწინააღმდეგეები პროგნოზირებენ ქვეყნიდან კაპიტალის გადინებას და საზღვარგარეთ წარმოების მასობრივ გაყვანას, მაგალითად, ინგლისში. ბრიტანეთის პრემიერ მინისტრი დევიდ კამერონი მოყვანილია ოლანდის მაგალითად, რომელიც ჰპირდება შეამციროს გადასახადები დიდ ქონებაზე 40% –მდე დღევანდელი 50% –დან.
