საბინაო ბაზარზე არსებული მდგომარეობა ისეთია, რომ ყველას არ შეუძლია ბინის შეძენა. ბევრი ჯერ კიდევ მთავრობის მიერ გამოყოფილ ბინებში ცხოვრობს სოციალური ქირავნობის ხელშეკრულებების საფუძველზე.
დღევანდელი საბინაო კანონის შესახებ კანონმდებლობა ფართო არჩევანს გვთავაზობს იმ დამქირავებლებს, რომლებიც ბინას ფლობენ. რა უფლებები აქვთ მათ, ვინც სოციალური ხელშეკრულებით ბინაში ცხოვრობს?
საკანონმდებლო ჩარჩო
სოციალური ქირავნობის ხელშეკრულების საფუძველზე საცხოვრებლის უზრუნველყოფის მექანიზმი დაფიქსირებულია რუსეთის ფედერაციის მოქმედ საბინაო კოდექსში, რომელიც, თავის მხრივ, შეიცავს ჩვენი ქვეყნის კანონთა კოდექსს 2004 წლის 29 დეკემბრის 188-FZ ნომრით.. მე -8 თავი ეძღვნება ამ დებულებაში საცხოვრებელი ფართების სოციალურ დაქირავებასთან დაკავშირებულ საკითხებს.
ეს, კერძოდ, განსაზღვრავს, რომ ორი მხარე მონაწილეობს სოციალური შრომითი ხელშეკრულების განხორციელებაში. პირველი მათგანია საცხოვრებელი სახლის მესაკუთრე, რომლის პიროვნებაშიც მოქმედებს სახელმწიფო ან მუნიციპალიტეტი, რაც დამოკიდებულია ბინის კუთვნილებაზე, შესაბამისად, სახელმწიფო ან მუნიციპალურ საბინაო ფონდში. ასეთი შეთანხმების მეორე მხარეა თავად პირი ან მის საფუძველზე ბინაში მცხოვრები პირები.
მოქალაქეთა უფლებები სოციალური დასაქმების ხელშეკრულების საფუძველზე
ძირითადი უფლება, რომელსაც შეიძენენ მოქალაქე ან მოქალაქეები, რომლებმაც ხელი მოაწერეს სოციალურ ქირავნობის ხელშეკრულებას, არის საცხოვრებელი სახლის გამოყენების უფლება. ხელშეკრულების გაფორმების დროს ამ უფლების შეძენის პარალელურად, მოიჯარე ასევე იღებს უფლებას გამოიყენოს ბინის შენობის საერთო ქონება, შესასვლელების, კიბეების და სხვა ელემენტების ჩათვლით. ამავდროულად, რუსეთის ფედერაციის საბინაო კოდექსის მე -60 მუხლის მე -2 პუნქტი ადგენს, რომ ეს უფლებები მარადიულია, ანუ მოქალაქეს არ შეიძლება მოსთხოვოს ბინის განთავისუფლება ხელშეკრულების ვადის ამოწურვის გამო.
ამავდროულად, საცხოვრებლის მოიჯარის უფლება გამოიყენოს იგი, ნიშნავს არა მხოლოდ მასში ცხოვრების უფლებას, არამედ სხვა პირების იქ გადაყვანის შესაძლებლობას, მათ შორის დროებით გაქირავებას და გაცვლასაც კი. მოიჯარის უფლებების ასეთი ჩამონათვალი სოციალური ქირავნობის ხელშეკრულებით დადგენილია რუსეთის ფედერაციის საბინაო კოდექსის 67-ე მუხლის პირველი პუნქტით. ამასთან, გასათვალისწინებელია, რომ ყველა ამ უფლების განხორციელება უნდა განხორციელდეს კანონით დადგენილი პროცედურის შესაბამისად. კერძოდ, უმეტეს შემთხვევაში, მათი განხორციელების ერთ-ერთი პირობაა მესაკუთრის, ანუ სახლის მესაკუთრის თანხმობა ასეთი ქმედებებისთვის.
საცხოვრებელი ფართის გამოყენების ამ და სხვა პირობების შეუსრულებლობის შემთხვევაში, მოქალაქის ქმედებები შეიძლება აღიარონ უკანონოდ და გამოიწვევს მასზე შესაბამისი სანქციების გამოყენებას. ასე რომ, მაგალითად, რუსეთის ფედერაციის საბინაო კოდექსის 83-ე მუხლის მე -4 პუნქტი ითვალისწინებს, რომ თუ საცხოვრებელი სახლი გამოიყენება სხვა მიზნებისთვის, მის მფლობელს უფლება აქვს შეწყვიტოს სოციალური ქირავნობის ხელშეკრულება.
