სამართლის წყარო სამართლის მეცნიერებაში გაგებულია, როგორც კანონის გამოხატვის გარე ფორმა. მარტივად რომ ვთქვათ, წყარო არის ის, რასაც შეიცავს სამართლებრივი რეგულაცია.
არსებობს სხვადასხვა სახის სამართლის წყაროები, მაგრამ მათ შორის ყველაზე გავრცელებულია:
1) იურიდიული ჩვეულება არის ქცევის დადგენილი წესი, რომელიც უკვე ჩვევად იქცა გრძელი გამეორების გამო, შემდეგ კი სახელმწიფომ გაითვალისწინა.
2) სასამართლო პრეცედენტი არის გადაწყვეტილება, რომელიც სასამართლომ მიიღო კონკრეტულ საქმეზე, რომელიც მოგვიანებით გამოიყენება სხვა სასამართლოების მიერ ახალი დავების გადაწყვეტისას, როგორც კანონის არასავალდებულო წყარო.
3) ხელშეკრულება სხვა არაფერია, თუ არა შეთანხმება სხვადასხვა მხარეს შორის, რომელიც თავის შინაარსში მოიცავს კანონის უზენაესობას.
4) ნორმატიული აქტი არის კანონის ყველაზე გავრცელებული წყარო, რომელიც წარმოადგენს დადგენილი ოფიციალური ფორმის დოკუმენტს, რომელიც მიღებული აქვს სახელმწიფო ორგანოს მიერ მისი კომპეტენციის ფარგლებში და შეიცავს სამართლის ნორმებს.
5) იურიდიული დოქტრინა - სხვადასხვა იურიდიული თეორიების, კონცეპტუალური დებულებებისა და იდეების ერთობლიობა, რომლებიც ხელმძღვანელობენ სახელმწიფოს იურიდიულ განვითარებას.
6) რელიგიური დოგმები - ისინი დამახასიათებელია რელიგიური სამართლის ქვეყნებისათვის.
კონტინენტური სამართლის სისტემის ქვეყნებისათვის მხოლოდ ნორმატიული აქტი მოქმედებს როგორც ავტორიტეტული წყარო, რომელიც აგროვებს ჩვეულებას, ხელშეკრულებას და დოქტრინას. რაც შეეხება პრეცედენტს, ეს არ არის კანონის სრულუფლებიანი წყარო, თუმცა პლენუმის გადაწყვეტილებები, რომლებიც აერთიანებს პრაქტიკას მსგავსი კატეგორიის შემთხვევებში, ზოგი მკვლევარი კვლავ ახსენებს პრეცედენტს.
